Czyli jednym słowem- gofry.

Mimo obiegowej opinii, wcale nie ma z nimi tyle zamieszania. Potrzebna jest gofrownica, albo specjalna patelnia do gofrów (można wykorzystać też patelnię grillową), mikser/ trzepaczka, chochelka i kilka składników:

• 2 jajka
• niepełna szklanka mleka
• 1, 5 szklanki mąki pszennej (zazwyczaj mieszam mąkę pszenną z gryczaną, ale jeśli gofry mają być wytrawne, można poeksperymentować z mąką pełnoziarnistą)
• 2 pełne łyżki stołowe oleju kokosowego (w postaci stałej, który należy ogrzać przed wymieszaniem ciasta)
• 2 łyżki stołowe syropu z agawy
• 1 łyżeczka proszku do pieczenia

Wszystko razem mieszamy mikserem, albo – w wersji dla kontemplatorów życia- trzepaczką.

We wszystkich przepisach na naleśniki czy gofry, zawsze wkurzało mnie stwierdzenie, że ciasto ma przypominać konsystencją śmietanę. Niby jaką? Taką 12 czy może 36%? 🙂 Ciasto ma być po prostu gęste, ale nadal płynne. Wylewamy je chochelką na rozgrzaną i przetartą wcześniej olejem powierzchnię gofrownicy. Ciasta nie może być za dużo, rozprowadzamy je po całej powierzchni tak, żeby nie było żadnych prześwitów. Zamykamy pokrywę i czekamy ok. 2-3 minut. Trzeba zaglądać co jakiś czas, żeby nie przeoczyć krytycznego momentu. Powinny być złote, wtedy będziemy mieć pewność, że są upieczone i delikatnie chrupiące. Odkładam je na kratkę, żeby trochę przestygły i jem jeszcze ciepłe z dodatkiem owoców, jogurtu czy orzechów z miodem. Z moich niedawno przeprowadzonych badań 🙂 wnika, że dzieci nie pogardzą np. musem jabłkowym.